“César debe morir”
(“CESARE DEVE MORIRE”) Italia, 78´
Zuzendaria: Paolo Taviani y Vittotio Taviani
Gidoia: Paolo Taviani y Vittorio Taviani
Argazkia: Simone Zampagnini
Muntaia: Roberto Perpignani
Musika: Guiuliano Tavani y Carmelo Travia
Aktoreak : Cosimo Rega (Casio), Salvatore Striano (Bruto), Giovanni Arcuri (César), Antonio Frasca (Marco Antonio), Juan Dario Bonetti (Decio), Vittorio Parrella (Casca).
Erromako Rebibbia espetxeko antzerkia. Shakespeareren Julio Zesar obraren antzezpena amaitu berri da eta publikoak berotuta egiten du txalo. Argiak itzali eta aktoreak preso izatera bueltatuko dira, beren geletarako bidean. Sei hilabete lehenago, kartzelako zuzendariak eta antzerki-zuzendari batek presoekin hitz egin zuten proiektu berri bati buruz: Julio Zesar antzeztea espetxean. Lehenengo urratsa aktoreak aukeratzea da. Bigarrena, testua ikastea. Shakespeareren lengoaia unibertsalak pertsonaiekin identifikatzen laguntzen die presoei. Antsietatez eta itxaropenez beteriko bide luze eta zaila da. Horiexek izaten dira entseguen ondoren presoek izaten dituzten sentimenduak. Nor da Giovanni, Zesarren rola egiten duen gizona? Eta nor Salvatore, orain Bruto bilakatua? Zer egin dute espetxean egoteko?
Taviani anaiak San Miniato (Pisa) herrian jaio ziren eta beti idatzi eta zuzendu dituzte filmak batera. 60ko hamarkadan hasi ziren lanean, eta fikziozko lanak nahiz dokumentalak zuzendu dituzte: 1977an Urrezko Palmorria irabazi zuten Cannesen, Padre padrone filmagatik, eta 1982an epaimahaiaren sari berezia, La notte di San Lorenzo filmagatik. Veneziako zinema-jaialdiak Urrezko Lehoia eman zien 1986an, beren karrera osoa omentzeko. Haien azken lanak, Cesare deve morire, Urrezko Hartza irabazi zuen Berlineko zinema-jaialdiaren azken edizioan, baita bost David di Donatello ere.
Toda una institución dentro del cine italiano, los hermanos Taviani han alcanzado ese momento en la trayectoria del creador en el que este no tiene que responder más que ante la necesidad de su expresión más libre. “César debe morir” tiene todo los rasgos de un experimento metanarrativo, rodado entre el blanco y negro y el color que distingue fases distintas de su artefacto central: una representación de “Julio César”, de William Shakespeare, llevada a cabo por los reclusos de un centro penitenciario de máxima seguridad. Sin embargo, no es esa la sensación que se impone al final de su exiguo metraje, sino la de haber asistido a una reflexión transparente, directa del poder liberador del arte, confirmada en voz en alta por uno de los protagonistas que rompe la cuarta pared para dirigirse al espectador.
Filmaren orria ikusi / Ver hoja de la película:
Informazio gehiago / Más información:
goieniz zinekluba 